Een woest avontuur!

We hebben de fiets maar eens gepakt om het Baranja gebied te ontdekken. Aan de andere kant van de stad pakten we het fietspad dat dwars door de mijnvelden gaat, tot aan de grens. Er is geen gelegenheid om te schuilen, gewoon 22 km doorbijten tot aan het einde van het grintpad. Dan nog een stuk of veertig kilometer tot aan Harkany. Ik heb nooit gedacht dat ik nog eens een fietstocht met ons gezin door de mijnvelden zou maken, maar zolang we op de paden bleven, is het niet gevaarlijk.

Vorig jaar ontdekten we de ruimere regio tijdens een reis naar Hongarije. Dit keer bleven we stukken dichterbij. Baranja strekt zich dwars door het Zuiden van Hongarije uit en het meest Noord- Oostelijke puntje van Kroatië. Voor ons was het: 65 km. Twee keer.

Maar opeens moesten we stoppen! Een wild zwijn stak met een paar jongen het pad over. We hielden onze adem in! Brr. We zagen ze zo dichtbij dat we de strepen van de kleintjes haast konden tellen. We wachten totdat ze het bos weer in waren en stapten snel weer op. Vanuit het bos kwam nog een tijd flinke brulgeluiden. Mams klonk nijdig en we bleven maar wat graag bij haar uit de buurt en fietsten snel verder, maar ook nagenietend van dit onverwachte moment.

Elke vijftig meter passeerden we een bord: Do not enter! We vonden een graf van een jonge Belgische soldaat. In 1992 verloor hij hier zijn leven doordat hij op een mijn reed met zijn legerwagen. Zo serieus is dat teken dus ook: Ga er niet in! Hoe afschuwelijk wreed die mijnen en wat een werk om deze gebieden mijnenvrij te maken. We zien regelmatig borden met subsidies van de Europese Unie. Er zijn al heel wat tonnen geld ingestoken. Maar nog is het niet klaar.

Het fietsen door de mijnvelden maakte me neerslachtig. Ik kreeg niet de indruk dat de kinderen het zo ervaardden. Het is ook zo dubbel. De natuur is prachtig en ongerept. Het bos heeft niet veel onderhoud en de vogels, zwijnen en allerlei dieren leven er vrij en blij. We zagen kudden schapen die aan de randen weiden, schaapherders en herdershonden.

En zo gaan de groene velden hand in hand met het land van de schaduw van de dood.

We reden langs eindeloze koolzaadvelden. De geur omgaf ons en de wind waaide heerlijk door de haren. Wat is fietsen toch heerlijk! Even later kwamen we bij een klein dorpje. In het midden een kerkje, wat Lavre (Laurens) kerk heet. Dat was natuurlijk wel leuk voor Laurens. Een kerkje dat naar je vernoemd is. Of jij naar het kerkje…. 😉

Zodra we in Hongarije aankwamen valt de weemoedige deken van je af. Het lijkt alsof de nasleep van de oorlog nog tientalle jaren nasleept. En wellicht is dat ook zo.

Maar in Hongarije kwamen we een ander avontuur tegen. Om de provinciale wegen, zonder fietspaden te ontwijken, koos Jelle voor binnenweggetjes. Dit was een behoorlijk avontuur omdat we hier de weg totaal niet kennen. Het had flink geregend en er lag een hoop modder. We fietsen er rechts en links gewoon omheen. Maar na een kilometer of tien was er een plas die de hele weg volledig onbegaanbaar maakte.

Laurens was nog even vrolijk, maar ik zat inmiddels tot boven mijn enkels in de modder en om de paar meter moesten we met stokjes de modder tussen onze wielen vandaan halen. Oeps! Het was vrij gemakkelijk om boos op elkaar te worden “Wie heeft dit allemaal eigenlijk verzonnen?” En zo kom je dicht bij de echte discipline: “Kalm blijven, wat er ook gebeurd.”

Jelle leidde ons door weilanden en een dicht bos. We sneden de takken weg en baanden ons een weg. We voelden ons echte survivors. Het kostte ons een half uur om de plas te ontwijken. Toen we op een rustiger stuk kwamen zei Femke serieus: “Het is niet dat ik niet van avontuur hou, maar dit is een beetje teveel.¨

En inderdaad. Het laatste uur hadden we maar vijf kilometer kunnen maken, en ontdekten dat we er nog 20 te gaan hadden. Niet zo leuk! Maar de weg was nu heel goed en we maakten met elkaar een toprecord en waren in een uurtje op de plek van bestemming. Blij en voldaan!

We bezochten het kasteel in Siklos, doken in de oude tijd: Ottomaanse rijk, Habsburgse rijk, Eerste en Tweede wereldoorlog. Geschiedenis in overvloed.

We namen terug nog weer een andere route, langs vriendelijke dorpjes met pitoreske kerkjes en huizen. De bewoners keken wat beduusd dat er een gezin zo vrolijk door de regen komt karren.

We vonden enkele Roma dorpjes. Ben je net de grens over, kun je de zojuist onder de knie gekregen nieuwe woorden alsnog niet gebruiken.

Het is weer een lang stuk terug. 22 km van de grens naar Osijek. Iedereen genoot in stilte en trapte dapper door. Een mooie ervaring: Elk aan het eigen stuur en toch de beslotenheid van de groep.

Eindelijk zagen we Osijek weer liggen. Het was een prachtige ontdekkingsreis door Baranja en Judith zei opgetogen: “Laten we dit elk jaar doen! ”

Bijzonder is dat zoń enkele reis symbool staat voor de grotere reis door het leven. We zagen effen paden, groene weiden, maar ook het stuk met de de schaduw van de dood. Groen is het land waarin ik mag wonen, de Goede Herder is ook hier.